Het is 25 jaar geleden dat George W. Bush het President’s Emergency Plan for AIDS Relief (PEPFAR) opstelde als een vijfjarige noodhulp voor de epidemie die Afrika en andere delen van de wereld teistert. Dit bevestigt het oude gezegde dat niets zo permanent is als een tijdelijk overheidsprogramma.
PEPFAR is het duurste buitenlandse hulpprogramma in de geschiedenis. De gemiddelde jaarlijkse financiering van bilaterale programma’s bedraagt meer dan 5 miljard dollar, en de totale financiering tot 2022 (inclusief multilaterale financiering) het meest 110 miljard dollar. PEPFAR alleen is goed voor het grootste deel van de wereldwijde gezondheidsfinanciering in de VS.
PEPFAR wordt gecrediteerd voor het redden van vele levens, voornamelijk door het verstrekken van antiretrovirale behandeling aan aids-patiënten in Afrika. Maar het programma is ontworpen op basis van de voorwaarden en aannames van 2003 en gaat vandaag grotendeels ongewijzigd door.
PEPFAR staat nu op voor een verlenging van vijf jaar, $ 30 miljard in het Congres, maar aanzienlijke zorgen over de structuur en aanpak suggereren dat het tijd is om het grootste hulpprogramma van Amerika te heroverwegen.
PEPFAR wordt beheerd door het State Department, niet door het US Agency for International Development (USAID), en is ontworpen als een noodhulpprogramma, niet als een ontwikkelingsprogramma. Hoewel de “noodsituatie” allang voorbij is, voert de regering PEPFAR nog steeds uit als een noodhulpprogramma, dat voornamelijk werkt via dure Amerikaanse aannemers en internationale ngo’s om grote hoeveelheden medicijnen te distribueren die rechtstreeks van fabrikanten zijn gekocht.
Deze aanpak werkt financieel goed voor degenen in de PEPFAR-industrie. Maar het heeft niets gedaan om Afrikanen sterker te maken of hun afhankelijkheid van buitenlandse hulp te beëindigen, en kan zelfs de algehele gezondheid in de getroffen gemeenschappen verminderen. Volgens het werk gepubliceerd in International Journal of Gezondheidsbeleid en -management, PEPFAR verstoort lokale gezondheidssystemen in Oeganda (en waarschijnlijk elders) en creëert een braindrain uit de eerstelijns- en algemene gezondheidszorg door hoge lonen te betalen om beschikbare lokale gezondheidswerkers te rekruteren om aan één enkele ziekte te werken.
Nu 60 procent van alle Amerikaanse wereldwijde gezondheidshulp naar PEPFAR gaat, is er minder geld beschikbaar voor andere gezondheidsinvesteringen in ontwikkelingslanden die een nog grotere impact kunnen hebben op de lokale gezondheid. Bijvoorbeeld, diarree ziekten het doodt in feite meer mensen in Afrika dan hiv/aids. Veel van deze levens zouden kunnen worden gered door eenvoudige en kosteneffectieve programma’s die de toegang tot schoon water vergroten.
PEPFAR is ook steeds meer gepolitiseerd geraakt, waarbij de regering-Biden en PEPFAR-partners hun eigen binnenlandse sociale prioriteiten (zoals abortus op verzoek en de bevordering van radicale genderideologie) in een programma dat bedoeld is om levensreddende hulp te bieden aan de armsten en meest gemarginaliseerden. Het gebruik van de enorme financiële macht van PEPFAR in arme landen om onwillige en gemarginaliseerde gemeenschappen een buitenlandse sociale agenda op te leggen, vertegenwoordigt cultureel imperialisme en neokolonialisme. Het schaadt ook de zachte machtsrelaties die nodig zijn om een opkomend China tegen te gaan, dat zich uitbreidt in Afrika en niet van zijn partners verlangt dat ze hun kernovertuigingen schenden om hulp te krijgen.
Een analyse van de gegevens over politieke bijdragen van de Federal Election Commission verklaart waarom zogenaamd onpartijdige ontwikkelingsagentschappen en door de overheid gefinancierde ontwikkelingscontractanten en ngo’s deze linkse agenda lijken te promoten, zelfs ten koste van de algemene gezondheid van de meest gemarginaliseerden. Bijna alle bijdragen van PEPFAR-uitvoerders gingen naar kandidaten en goede doelen van de Democratische Partij. Medewerkers van het ministerie van Buitenlandse Zaken gaven 93 procent van hun bijdragen aan Democraten, medewerkers van USAID 96 procent en PEPFAR’s grootste aannemer, Chemonics, gaven 97 procent aan Democraten, terwijl de grote non-profitorganisaties 99,8 procent gaven.
Deze enorme ongelijkheid wijst op systematische en geïnstitutionaliseerde politieke discriminatie.
Het congres heeft een morele verplichting jegens belastingbetalers om PEPFAR opnieuw af te stemmen en te hervormen, zodat het minder een subsidieprogramma is voor gigantische aannemers en ngo’s (en minder een patronageprogramma voor klanten van de Democratische Partij) en meer gericht is op de echt behoeftigen.
Alvorens door te gaan met het financieren van PEPFAR, zou het Congres hervormingen moeten eisen die dit 20-jarige noodprogramma veranderen in een ontwikkelingsprogramma gericht op het opbouwen van lokale capaciteit voor hiv/aids-preventie en -behandeling. Het congres zou van de Amerikaanse Global AIDS Coordinator (die verantwoordelijk is voor het beheer van PEPFAR) moeten eisen dat hij een verklaring geeft voor de politieke discriminatie op de arbeidsmarkt door deze agentschappen en organisaties en een plan om de onevenwichtigheid te corrigeren.
Het congres zou zich ook moeten verzetten tegen de pogingen van de regering-Biden om tweeledige steun voor PEPFAR te vergiftigen door het te misbruiken om abortus en radicale genderideologie te promoten onder het mom van seksuele en reproductieve gezondheid.
Tot slot, om de overgang van een gericht noodinitiatief op korte termijn naar een ontwikkelingsprogramma voor de gezondheidssector op lange termijn te erkennen en om de oprichter ervan te eren, zou het Congres PEPFAR moeten hernoemen tot het George W. Bush Global Health Initiative.
Tim Meisburger is een visiting fellow bij het Allison Centre for Foreign Policy Studies van The Heritage Foundation. Hij heeft meer dan 35 jaar ervaring in democratie en ontwikkeling bij het US Agency for International Development, de Asia Foundation, het Peace Corps en agentschappen van de Verenigde Naties in Azië, Afrika en Oost-Europa..
Copyright 2023 Nexstar Media Inc. Alle rechten voorbehouden. Dit materiaal mag niet worden gepubliceerd, uitgezonden, gekopieerd of herverdeeld.