Vorige week heeft de regering-Biden het Title 42-bevel van president Donald Trump ingetrokken, waardoor de grens tussen de VS en Mexico voor meerdere jaren effectief werd afgesloten voor migranten. In plaats van een angstaanjagende stormloop aan de grens, bracht het einde van titel 42 de grens eenvoudig terug naar een systeem dat al tientallen jaren had gestrand.
De taak is nu om dat systeem te hervormen, zodat het effectief en efficiënt reageert op het beheer van de wereldwijde migratie van de 21e eeuw.
In 2020 vaardigde Trump een uitvoerend bevel uit onder titel 42, de volksgezondheidswet, die de onmiddellijke verwijdering uit het land mogelijk maakte van asielzoekers die op de vlucht waren voor geweld en vervolging. Critici voerden aan dat Trump vertrouwde op de volksgezondheidswet om de massale deportaties te rationaliseren; in het algemeen, zeiden ze, wilde hij het aantal immigranten in de VS beperken, wat consistent was met zijn vele inspanningen om de immigratie te beperken.
Zoals weinigen hadden kunnen missen, is het plan van de regering-Biden om een einde te maken aan de grenssluitingen van titel 42 in het nieuws gekomen. Verhaal na verhaal wekte het schrikbeeld op van een ongecontroleerde toestroom van migranten die de grens tussen de VS en Mexico bestormden.
Nu het Trump Title 42-bevel al enkele jaren van kracht is, verwachtten velen dat de intrekking van het bevel gepaard zou gaan met een grote, aanhoudende toename van migratie. Biden waarschuwde zelf dat het even kan duren voordat de migratiestromen zich stabiliseren.
Als reactie op dergelijke angsten, de regering-Biden stappen gezet om migranten ervan te weerhouden illegaal de VS binnen te komen. Er werden inderdaad troepen naar de grens gestuurd. Er zijn ook beperkingen op asielaanvragen ingevoerd. Er zijn ook duidelijke legale wegen gecreëerd voor Haïtianen, Venezolanen, Cubanen en Nicaraguanen om landen te ontvluchten die zijn getroffen door geweld en onrust om illegale binnenkomst te ontmoedigen.
Maar het blijkt dat het einde van titel 42 een beetje is veranderd langs de grens tussen de VS en Mexico. Migranten, waaronder gezinnen, blijven komen op zoek naar een beter leven of een toevluchtsoord voor geweld, en het verkeer is tot nu toe onder controle.
Het is waar dat er, zoals vele jaren vóór de Titel 42-beschikking het geval was, een systeem bestaat om asiel- en andere migrantenaanvragen te verwerken. Hoewel verre van perfect, werkte het systeem en handhaaft het de grens in overeenstemming met de rechtsstaat.
Het sluiten van de grenzen door middel van de Titel 42-bevel was een gemakkelijk en aantoonbaar onwettig antwoord op de voorstanders van het stoppen van migratie. Maar er is niet langer een noodsituatie op het gebied van de volksgezondheid die de extreme maatregel rechtvaardigt om de grens te sluiten en migranten hun rechten te ontzeggen. Titel 42 is simpelweg niet langer een levensvatbare beleidsoptie.
Bovendien is het niet nodig om de grenzen radicaal te sluiten. Migratie heeft in de geschiedenis van de VS regelmatig plaatsgevonden. Politieke onrust en geweld in Midden-Amerika en Haïti in de jaren tachtig en negentig leidden tot veel reacties van de Amerikaanse regering, zoals het verbod op Haïtiaanse boten door kotters van de kustwacht en de onmiddellijke terugkeer van migranten naar Haïti. Er werd ook beleid ingevoerd om grote aantallen Haïtianen en Midden-Amerikanen die asiel zochten vast te houden. In 1996 voegde het Congres aan de instrumenten van de Amerikaanse regering de versnelde verwijdering toe van migranten die aan de grens werden betrapt zonder een geloofwaardige asielaanvraag en verhoogde toestemming om migranten vast te houden.
Hoewel sommige van deze maatregelen kunnen worden bekritiseerd (bijvoorbeeld wanneer de dood in hechtenis plaatsvindt), zijn ze de voorkeur verdienende en legale alternatieven voor het onhoudbare en illegale systeem van gesloten grenzen.
De overdreven vrees voor het einde van titel 42 ligt nu achter ons. We hebben hard werk voor de boeg om ons migratiesysteem met te weinig middelen te verbeteren. De Amerikaanse regering is teruggekeerd naar een systeem dat migranten in staat stelt asiel aan te vragen en hun claims te laten beslissen door asielfunctionarissen en immigratierechtbanken. Het is een moeilijke taak om dat systeem zo te verfijnen dat het efficiënt werkt en het vertrouwen van het publiek heeft.
Kevin R. Johnson is Dean and Mabie/Apallas Professor of Public Interest Law en Chicana and Chicano Studies aan de University of California-Davis School of Law.
Copyright 2023 Nexstar Media Inc. Alle rechten voorbehouden. Dit materiaal mag niet worden gepubliceerd, uitgezonden, gekopieerd of herverdeeld.