De ontmoeting tussen de Chinese president Xi Jinping en zijn Russische ambtgenoot Vladimir Poetin haalde wereldnieuws en wekte argwaan over de brouwerij. formele alliantie tussen twee landen.
Een paar weken daarvoor was de Amerikaanse minister van Handel Gina Raimondo in New Delhi dans met de Indiase minister van Defensie Rajnath Singh bij de viering van het Indiase kleurenfestival Holi en de ondertekening van overeenkomsten die de reikwijdte van de samenwerking tussen de twee democratieën uitbreiden.
Vijftig jaar geleden zou dit ondenkbaar zijn geweest. De VS onder Nixon hadden zich net opengesteld voor het China van Deng Xiaoping, en het India van Indira Gandhi was nauw verbonden met de Sovjet-Unie.
Snel vooruit naar 2023, beide naties worden gezocht door wereldmachten en, ooit ontvangers van hulp, zijn nu hulpverleners (China liever dan Indië).
In 2023 zijn er nieuwe grootmachten en regionale machten in het blok. In de jaren zeventig en tachtig stonden India en China op verschillende fronten voor uitdagingen. Indira’s India moest honderden miljoenen onder de armoedegrens verstrekken, inefficiënte staatsbedrijven financieren en, met wat er over was of via schulden, uitgeven aan zijn verdediging om Pakistan en China tegen te gaan. De situatie in China was grotendeels vergelijkbaar.
Rusland en de VS zoeken terecht de steun van deze nieuwe mogendheden.
Interessant is dat China en India strijden om iets heel anders: het leiderschap van het mondiale zuiden in een multipolaire wereld. Op basis van de acties van Rusland in de afgelopen twee jaar is het duidelijk dat Moskou de nieuwe wereldorde accepteert. Aan de andere kant blijft Washington afzien van het stellen van voorrang op behoeften boven waarden. Dit verhindert haar bijgevolg om partnerschappen aan te gaan met landen die niet passen in het model van de “liberale democratie”.
Bovendien speelt China de rol van vredestichter onder historische rivalen als Saoedi-Arabië en Iran. En Moskou treedt in de voetsporen van Peking bemiddeling onderhandelingen tussen Syrië en Saoedi-Arabië. Moskou heeft goed begrepen welke stappen het moet nemen als afnemende mogendheid.
Echter, zoals Harvard-professor Stephen Walt neerzetten“De regering-Biden streeft naar een unipolaire orde die niet meer bestaat.”
Toegegeven, de VS hebben bijgedragen aan vrede op plaatsen als het Koreaanse schiereiland door historische rivalen bij elkaar te brengen Seoel en Tokio naar de kamer. Desondanks leeft hij nog steeds de unipolaire droom en aarzelt hij om zich buiten de silo’s van het westerse kamp te wagen in het onontdekte gebied van het Globale Zuiden.
Dit komt uiteindelijk neer op Washingtons benadering van wereldaangelegenheden, die nog steeds dominant wordt gedreven door liberaal internationalisme boven realpolitik. Hij zoekt naar partners die al zijn spiegelbeeld zijn of die er een kunnen worden. Landen als China, Rusland en India moedigen banden niet alleen aan op basis van willekeurige ‘waarden’, maar op gedeelde strategische belangen.
Bovendien is de belangrijkste stijl van staatsmanschap die ten grondslag ligt aan de benadering van buitenlandse zaken van deze naties het beleid van “niet-inmenging in binnenlandse aangelegenheden”, wat een gruwel is voor Washington, gezien zijn agenda om verschillende rechten te bevorderen. In de perslezing van de ontmoeting van prins Salman met Xi, beide naties nadrukkelijk dit principe.
Het verkondigen van de ‘waarden’ van de westerse wereld wordt niet noodzakelijkerwijs verwelkomd door de leiders van het Globale Zuiden. Met name de landen van Latijns-Amerika, het Caribisch gebied en Afrika bezuiden de Sahara spreken deze onvrede uit.
Een voorbeeld hiervan is het recente verhitte debat tussen de president van de Democratische Republiek Congo, Felix Tshisekedi, en de Franse president, Emmanuel Macron, waarbij de persconferentie ontaardde in spuugde tussen de twee leiders waarbij Tshisekedi de Franse minister van Buitenlandse Zaken ervan beschuldigde zijn land verkeerd voor te stellen. Meest recentelijk is hij een Keniaanse overheidsfunctionaris beschreef de situatie zeggend: “Als de Britse leider op bezoek komt, houden we een lezing; als de Chinese leider op bezoek komt, krijgen we een ziekenhuis.”
Zoals politicoloog Samuel Huntington wees “het wijdverbreide westerse geloof over de universaliteit van westerse waarden en politieke systemen is naïef en dat het blijven aandringen op dergelijke “universele” normen andere beschavingen alleen maar verder zal tegenwerken”
De Braziliaanse president Luiz Inácio Lula da Silva had tijdens zijn onlangs geannuleerde reis naar China (wegens slechte gezondheid) een voorstel voor “vrede club” om oplossingen te vinden voor het Oekraïens-Russische conflict. Het zal in de nabije toekomst geen verrassing zijn als de landen van de BRICS-groep (Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika) onderhandelingen starten tussen Oekraïne en Rusland.
Het is hoog tijd voor de VS om zich te concentreren op de behoeften van het Zuiden. Het richt zijn aandacht terecht op zijn Indo-Pacifische partner, India. Het is echter tijd om dit partnerschap ook te beschouwen als de toegangspoort tot het Globale Zuiden. Als Washington in het reine kan komen met de strategische autonomie van New Delhi, kan het de behoeften van het Zuiden beter begrijpen.
Vice-voorzitter van het Nobelcomité, Asla Toja opmerkingen vat de situatie samen: “India sprak niet erg luid en bedreigde niemand, het uitte gewoon zijn mening op een vriendelijke manier … daar hebben we meer van nodig in de internationale politiek”
De VS zouden een blad uit dit boek moeten halen. Zo niet, de huidige stand van zaken in de wereld beschreven analisten als “wanorde als de nieuwe orde” zullen de weg vrijmaken voor het leiderschap van het mondiale zuiden, met name China.
Akhil Ramesh is lid van het Pacific Forum. Hij heeft gewerkt met overheden, risicoadviesbureaus en denktanks in de Verenigde Staten en India. Volg hem op Twitter: Akhil_oldsoul.
Copyright 2023 Nexstar Media Inc. Alle rechten voorbehouden. Dit materiaal mag niet worden gepubliceerd, uitgezonden, gekopieerd of herverdeeld.