Bij de marine vond ik mijn roeping. Mijn tijd in de bediening was een tijd van genezing en groei, en mijn pleitbezorging in de een toonaangevende veteranenorganisatie na het verlaten van het leger was het een voortzetting van die bevredigende ervaring.
Hoewel veel veteranen met dezelfde genegenheid en trots terugkijken op hun tijd in het leger, doen die gevoelens niets af aan de uitdagende realiteit waarmee we elke dag moeten navigeren. Veteraan zijn kan gepaard gaan met zijn eigen reeks vaak onderling gerelateerde mentale, emotionele en fysieke stressfactoren buiten dienst.
Helaas kunnen deze complexe crises leiden tot het verlies van uw eigen huis – een moeilijke situatie onevenredig veel vrouwelijke veteranen treft vanwege de unieke uitdagingen die ze ervaren.
Militair seksueel trauma (MST)
Meer dan 1 op 3 vrouwelijke veteranen meldden dat ze in 2022 soa’s hadden de belangrijkste drijfveer achter een aanzienlijk aantal huisvestingsonzekere vrouwelijke veteranen, MST langetermijn de impact op overlevenden – verhoogde kans op geestelijke gezondheidsproblemen en stoornissen door middelenmisbruik, interpersoonlijk trauma en toekomstige aanranding – vermindert de veiligheid en gezondheid die individuen nodig hebben om een stabiele huisvesting te behouden.
De impact van MST vervaagt niet in de loop van de tijd, maar het percentage overlevende MST-veteranen dat dakloos wordt, stijgt van 1,6 procent in de eerste 30 dagen tot 4,4 procent binnen een jaar, met bijna 10 procent binnen vijf jaar. Opvallend is dat deze percentages meer dan het dubbele zijn van die van veteranen die geen MST hebben ervaren.
De huidige huisvestingsopties bieden mogelijk niet middelen ter ondersteuning van veiligheid en geestelijke gezondheid ervaren overlevenden van MST moeten omgaan met – en uiteindelijk overwinnen – huisvestingsonzekerheid. Het risico van geweld kan ontmoedigen veteranen van het gebruik van programma’s voor gedeelde huisvesting, waardoor ze worstelen om hun mentale, fysieke en emotionele gezondheid te verbeteren met schaarse middelen. Dit moet worden overwogen in de strijd om de huisvestingscrisis voor veteranen te beëindigen.
Partnergeweld (IPV)
IPV is er ook een van meest voorkomend bijdragen aan de woningnood. Dit verlies van persoonlijke veiligheid stelt overlevenden van IPV vaak voor de onmogelijke beslissing om het geweld te beëindigen en hun relaties/huizen te verlaten om verder trauma te voorkomen, maar wetende dat dit kan leiden tot huisvestingsonzekerheid. Naar schatting 24 procent van de vrouwen krijgt tijdens hun leven te maken met HG, waarbij vrouwelijke veteranen in nog hogere mate HG ervaren 33 procent.
Als een van de half miljoen vrouwelijke veteranen die deze 33 procent vertegenwoordigen, heb ik uit de eerste hand ervaring met HG en de stressoren op de lange termijn. IPV is vaak een stille crisis waarin individuen de pijn en het misbruik waarmee ze worden geconfronteerd internaliseren. In de jaren dat ik het heb meegemaakt, was ik sociaal en economisch geïsoleerd, leed ik aan depressies en overwoog ik zelfs zelfmoord. Deze risicofactoren kunnen een gevaarlijke spiraal naar hervestiging creëren.
Ik realiseer me dat ik ongelooflijk veel geluk heb dat ik mijn huis niet ben kwijtgeraakt in deze uitdagende tijd en ik kan me niet eens voorstellen hoe zoveel IPV-overlevenden met dit grote verlies omgaan.
We blijven A zien gebrek aan bruikbare oplossingen om IPV aan te pakken op de pijplijn van huisvestingsonzekerheid. Dit probleem vereist voortdurende aandacht van onderzoekers en beleidsmakers om huisvestingsopties te ontwerpen die tegemoetkomen aan de specifieke behoeften van overlevenden van partnergeweld, vooral als ze betrekking hebben op kwesties als veiligheid en beschikbaarheid van middelen.
Zorgen voor kinderen
Vrouwelijke veteranen zijn dat vaak daklozen met kinderen. VA en gemeenschapsaanbieders noemden kinderopvang de tweede grootste onvervulde behoefte in 2022 een zichtbare behoefte weinig vooruitgang in meer dan een decennium.
Als iemand die mijn baan moest opzeggen vanwege de medische diagnose van mijn zoon, had ik het voorrecht een ondersteuningssysteem te hebben dat me te hulp kwam en ervoor zorgde dat mijn gezin veilig was. Te veel van hen hebben deze steun niet en worden geconfronteerd met de mogelijkheid hun kinderen te verliezen als gevolg van huisvestingsonzekerheid.
Dit is vastgesteld door het Rijksverantwoordingsbureau meer dan 60 procent de organisatie met de Grant- en Per Diem-programma’s had niet genoeg geld om kinderen van veteranen op te vangen. Van de 52 die huisvesting boden, had 70 procent grote beperkingen, waaronder het aantal kinderen per veteraan en leeftijdsgrenzen.
Zelfs wanneer vrouwelijke veteranen toegang hebben tot programma’s die kinderbijslag bieden, doen velen dat bezorgd dat door gebruik te maken van deze diensten of hulp te zoeken, hun kinderen zullen worden vrijgesteld van hun zorg. Gebrek aan kinderopvang verergert de huisvestingsonzekerheid en vice versa, waardoor vrouwelijke veteranen in een vicieuze cirkel terechtkomen.
Een weg vooruit vinden
Volgens Irak en Afghanistan Veteranen van Amerika Uit een recent onderzoek onder leden bleek dat 26 procent van de vrouwelijke veteranen geen vaste plek had om te wonen nadat ze het leger hadden verlaten. Van deze groep ging 86 procent van de vrouwelijke veteranen op de bank of logeerde tijdelijk bij familie of vrienden toen ze overstapten.
Ondanks de bewezen behoeften van vrouwelijke veteranen, zijn ze dat wel onvoldoende vertegenwoordigd onder deelnemers aan overheidsprogramma’s die niet zijn toegerust om de harde, complexe realiteit waarmee ze worden geconfronteerd goed aan te pakken.
Mijn ervaringen zijn niet uniek. Al te vaak voelen vrouwelijke veteranen zich niet gezien en niet gehoord. Ik voelde me geïsoleerd en als ik mijn persoonlijke ondersteuningssysteem niet had, ben ik er vast van overtuigd dat ik hier vandaag niet zou zijn.
Elk veteraan verdient steun. Concrete oplossingen moeten worden aangevoerd om tegen te strijden opgeblazen tarieven huisvestingsonzekerheid onder vrouwelijke veteranen. Om huisvestingsonzekerheid holistisch aan te pakken, moet ervoor worden gezorgd dat huisvestingsprogramma’s kinderopvang en geestelijke gezondheidszorg omvatten, verbeterde veiligheidsoverwegingen hebben en financiële oplossingen bieden.
Het is verkeerd dat veel van de veteranen van ons land jarenlang hebben gestreden voor een plek om ‘thuis’ te noemen. Het is onze taak als burgers van dit geweldige land om ervoor te zorgen dat hun strijd niet tevergeefs is.
Kaitlynne Yancy is de adjunct-directeur van Government Affairs voor de Irak en Afghanistan Veterans of America.
Copyright 2023 Nexstar Media Inc. Alle rechten voorbehouden. Dit materiaal mag niet worden gepubliceerd, uitgezonden, gekopieerd of herverdeeld.