De oorlog in Irak is 20 worden. En terwijl Saddam Hussein allang verdwenen is, zijn duizenden Amerikaanse soldaten dat ook verblijf in Irak – en de juridische autoriteiten die de oorlog ondersteunen, blijven in de boeken.
President Biden misschien wel verklaard dat ons land niet langer in oorlog is, maar dat er meer nodig is dan praten om de Amerikaanse vijandelijkheden in het Midden-Oosten te beëindigen. Het congres moet het juridische kader hervormen om te waken tegen het soort militair avonturisme dat de afgelopen twee decennia heeft gekenmerkt.
De urgentie van deze taak werd in 2020 duidelijk gemaakt door de regering-Trump misbruik van de machtiging voor het gebruik van militair geweld in de oorlog in Irak (“AUMF”) om de hoogste generaal van Iran, Qassem Soleimani, aan te vallen en te doden. Een paar korte ogenblikken hield de natie zijn adem in, zich afvragend of dat zo was een nieuwe oorlog begonnen met Iran. Congres haastte zich om te passeren Een resolutie over oorlogsmachten eist de terugtrekking van Amerikaanse troepen uit de vijandelijkheden met Iran en verwerpt de interpretatie van de president van de AUMF, maar Trump veto uitgesproken wetgeving.
Deze gebeurtenissen voedden de inspanningen van het Congres om de AUMF voor de oorlog in Irak in te trekken. Het intrekken van de AUMF zou elke schijn van toestemming van het Congres voor vijandelijkheden in Irak wegnemen en zou een teken zijn van afkeuring door het Congres van offensieve vijandelijkheden met Iran. Wetgevers uit het hele politieke spectrum lopen nu voorop in wetgeving om de AUMF uit de boeken te halen: In Huis, Rep. Barbara Lee (D-Calif.) bundelde krachten met Rep. Chip Roy (R-Texas). IN senaatSenator Tim Kaine (D-Va.) en senator Todd Young (R-Ind.) dwongen meerderheidsleider Chuck Schumer (DN.Y.) om prioriteit geven aan herinneren.
Deze voortdurende inspanning is een inspirerende blijk van tweeledigheid – en als ze succesvol zijn, zal dit een cruciale stap zijn in de richting van het beëindigen van de vijandelijkheden in Irak. Maar dat is niet genoeg.
Toen de regering-Bush Irak binnenviel, vertrouwde ze minstens evenveel op wat volgens president Bush zijn inherente “opperbevelhebber” was als op de AUMF voor de oorlog in Irak. Aankondiging van de invasie, president Bush Hij zei hij handelde “volgens” zijn constitutionele gezag en alleen “volgens” een besluit van het Congres.
De bewering was opvallend. De grondwet geeft het Congres, niet de president, de bevoegdheid om de oorlog te verklaren. Het geeft het Congres ook de macht om het leger op te richten en te reguleren. Hoewel de grondwet de president de inherente macht geeft om “verrassingsaanvallen afslaan” over Amerikaans grondgebied en personen suggereert niets in de tekst of het ontwerp dat de president eenzijdig vijandelijkheden zou kunnen initiëren.
De brede interpretatie van constitutioneel gezag door de regering-Bush was echter geen anomalie; Presidenten Obama, Trump en Biden hebben op dezelfde manier inbreuk gemaakt op de oorlogsbevoegdheden van het Congres. President Obama haalde zijn constitutionele autoriteit aan, niet de AUMF de oorspronkelijke basis voor vijandelijkheden tegen de Islamitische Staat in Irak en Syrië. President Trump noemde zijn constitutionele autoriteit, samen met de AUMF voor de oorlog in Irak, als legale basis voor de aanval op generaal Soleimani in 2020. En president Biden beweerde dat zijn regering geen toestemming van het congres nodig heeft liefde voor liefde van vijandschap tegen door Iran gesteunde milities in Irak en Syrië, die volgens hem onder zijn bevoegdheid vallen om de Amerikaanse strijdkrachten en buitenlandse partners te verdedigen.
Er zijn inderdaad manieren waarop de regering-Biden een nog ruimere interpretatie van het presidentiële gezag heeft dan de regering-Bush. Sinds 2003 hebben opeenvolgende regeringen controversiële theorieën uitgebreid en geïmplementeerd over wanneer de president geweld kan gebruiken zonder toestemming van het congres.
De presidenten Obama en Trump rekten de “theorie van nationaal belang” uit een doctrine gecreëerd door de uitvoerende macht waaronder de president geweld kan gebruiken in plaats van een totale oorlog om vermeende nationale belangen te beschermen. Hun administraties interpreteerden de doctrine om tussenkomst in Muammar Gaddafi mogelijk te maken Libië; in Irak na de verklaring van het einde van de oorlog in Irak; en in Syrië nadat Bashar al-Assad chemische wapens had gebruikt – allemaal zonder toestemming van het congres. De regering-Biden heeft deze interpretaties geërfd.
President Biden zelf heeft toezicht gehouden op een aanzienlijke stijging van het beroep op “collectieve zelfverdediging”, een andere doctrine die door de uitvoerende macht is gecreëerd en waarmee de president buitenlandse legers kan beschermen. Het is collectieve zelfverdediging nu geciteerd als basis voor Amerikaanse vijandelijkheden in Somalië, die worden uitgevoerd ter “verdediging” van het Somalische nationale leger tegen zijn “offensieve operaties” tegen al-Shabaab. Collectieve zelfverdediging wordt bovendien gebruikt om vijandelijkheden tegen door Iran gesteunde milities in Irak en Syrië te rechtvaardigen.
Om een einde te maken aan ons tijdperk van eindeloze oorlog, moet het Congres zich verzetten tegen deze te brede interpretaties van het presidentiële gezag.
Dat betekent resoluties aannemen waarin theorieën over nationaal belang en collectieve zelfverdediging worden verworpen, de terugtrekking van Amerikaanse troepen uit ongeoorloofde vijandelijkheden wordt geëist en een einde wordt gemaakt aan de financiering van oorlogen die niet specifiek zijn goedgekeurd door het Congres.
Het betekent ook het versterken van de War Powers Resolution – een wet uit 1973 die is uitgevaardigd om presidentiële oorlogsvoering te voorkomen – door middel van tweeledige wetgeving zoals de National Security Authorization Act.
Na 20 jaar voormalige pleitbezorgers van de oorlog in Irak toegeven dat de invasie een tragische vergissing was. Maar zonder pogingen om de AUMF van de oorlog in Irak in te trekken en de constitutionele oorlogsbevoegdheden van het Congres te herstellen, zullen de Amerikaanse vijandelijkheden in Irak en zijn buurlanden doorgaan.
Katherine Yon Ebright is adviseur in het Freedom and National Security Program van het Brennan Center for Justice aan de New York Law University. Zij is de auteur van het recente rapport “The Secret War: hoe de VS partnerschappen en proxy-troepen gebruiken om oorlog te voeren onder de radar.”
Copyright 2023 Nexstar Media Inc. Alle rechten voorbehouden. Dit materiaal mag niet worden gepubliceerd, uitgezonden, gekopieerd of herverdeeld.